77 was het startnummer dat ik kreeg bij de Tilburg Marathon. Dat is twee keer het geluksgetal. Tel je ze bij elkaar op, dan kom je op het magische getal 14 van ene Johan Cruijff (ik hoorde pas geleden dat er mensen zijn die altijd cijfercombinaties proberen te combineren om zo tot het eindgetal 14 te komen). Zo lijken de vooruitzichten goed, maar ja het netnummer van Tilburg is dan weer 013…
Eigenlijk had ik het het gevoel dat ik überhaupt niet aan de start zal staan bij de Vienna marathon. Afgelopen vrijdag werd ik met pijn in de knie en de lies van het linkerbeen wakker, terwijl toch echt de problemen juist bij de hamstring van het rechterbeen lagen. Hoe dan ook, even kijken hoe het zal aanvoelen bij het hardlopen. Een groot drama, ik kon niet eens 100 meter hardlopen. De pijn was echt onverdraaglijk. En nu? Gauw Jeroen Bijman contacteren of ik nog even langs mocht komen. Gelukkig kon dat nog. Het bleek dat de linkerkant van mijn rug helemaal vastzat. Dankzij toverwerk van Jeroen Bijman en Louis Helsloot voelde het na de behandeling al een stuk beter aan. Nu afwachten of het zondag wat zal worden.
Na de hongerklop in de laatste kilometers bij de vorige marathon, wilde ik bij Lentemarathon in Amstelveen voorkomen dat het nog een keer zou gebeuren. Een banaantje vlak voor de start, zorgde ervoor dat het buikje voorlopig goed gevuld was.
Laatst vertelde een vriend mij over het boek “Just Start” toen we het hadden over mijn toekomstplannen met als doel mensen hardlopend rond te gaan leiden door Amsterdam. Zonder ook maar een woord van het boek te hebben gelezen was alleen de titel Just Start, met als ondertitel: Take Action, Embrace Uncertainty, Create the Future, al een goede wake-up call voor mij. Met wachten op het juiste moment kun je wachten tot Sint-juttemis.
Dertig kilometer lang is ie en ruim zeven meter hoog: De Afsluitdijk. Het is onderhand traditie geworden om als ultieme training voor een marathon deze waterkering te bedwingen. Die ellenlange rechte weg tussen Den Oever en Zurich met aan de ene kant auto’s die je met 130 kilometer per uur passeren of tegemoet komen (denk ook eens aan de uitlaatgassen) en ergens daarachter het IJsselmeer. Aan de andere kant de dijk zelf waardoor je zelf geen zicht hebt op de Waddenzee. Saaier kan het niet zijn.
In de aanloop naar de Two Rivers Marathon kneep ik hem wel een beetje. De griep sloeg flink om zich heen en ik was nog niet aan de beurt geweest. Dit in tegenstelling tot vorig jaar, waar ik tot twee maal toe een flinke buikgriep kreeg tot flauwvallen aan toe. Ook een paar fysieke problemen speelden de afgelopen maand wat parten, maar niet dusdanig dat ik niet kon lopen.
Van de week had ik het nog met een andere “hardloopgek” over, dat lopen niet altijd leuk is. Vandaag had ik zo een dag. Eigenlijk helemaal geen zin om een training te doen. Toch maar gegaan, want ik weet dat het tijdens het lopen de zin er opeens wel is.
Minstens twee keer per jaar doe ik een Coopertest. 12 minuten lekker knallen. De kunst is om zo hard mogelijk te gaan maar wel op zo een manier dat je in een geleidelijk tempo loopt. Het is ook mogelijk om je maximale zuurstofopname te bepalen (VO2max).
Ja hoor, het ging toch echt gebeuren. De eerste marathon in een rijtje van twaalf marathons die ik dit jaar wil gaan uitlopen. Lang genoeg er voor getraind, dus erg benieuwd hoe het allemaal zal gaan lopen. Met Fred als bestuurder en als medeloper voor een paar rondes en Sander als coach/verzorger/fotograaf gingen we al vroeg op weg richting het Duitse bedevaartsoord Kevelaer. Hoewel, het heet wel de Kevelear Marathon maar het parcours lag eigenlijk een stuk buiten Kevelaer.
Mijn tweede marathon en wat voor eentje was dat! Lees hoe ik het toen allemaal heb beleefd:
