Het was mistig en grijs op de dag van marathon nummer 12: de Spijkenisse Marathon. Ook had het in de nacht nog gesneeuwd. Nog een keertje probeerden de weergoden mij te tarten, maar daar liet ik ze geen kans toe. De dag ervoor had ik al enkele uren flink zitten blauwbekken in het Vondelpark bij de Ugly Sweater Run. Een heel gezellig loop maar als vrijwilliger ook altijd flink aanpoten, dus de voorbereiding was niet helemaal top.
Bij De Ronde Venen Marathon met start en finish in Abcoude, had ik naast de missie om marathon nummer 11 fatsoenlijk uit te kunnen lopen, nog een andere motivatie. Ik wilde deze marathon lopen speciaal voor iemand die het op dit moment niet makkelijk heeft. Die persoon wist hiervan en gaf mij zodoende extra veel wilskracht.
Wat is het toch heerlijk om in je eigen bedje te slapen in de nacht voor de marathon en dat de reisafstand nihil is. Het voordeel van zo’n thuiswedstrijd is dat je gewoon je eigen rituelen kunt volgen in de aanloop naar de marathon.
James Duffy, Jimmy voor de vrienden, groeit op in Schotland. Hardloper, nationaal jeugdkampioen en flierefluiter. Hij blinkt uit in de marathon. Als natuurtalent heeft hij een hekel aan trainen. Jimmy gaat liever op zwier.
Onderweg richting Monschau passeerde ik de restanten van de Westwall (of Siegfriedlinie), een Duitse verdedigingslinie die vlak voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog werd gebouwd. Dit om de vijand tegen te houden. Zouden de heuvels mij ook tegen kunnen houden om mijn achtste marathon van het jaar fatsoenlijk uit te kunnen lopen? Dat het voor mij een pittig parcours zou zijn, stond bij voorbaat al vast. Er zal een aantal keer flink geklommen moeten worden, alsof het een Muur is.
Niet normaal meer hoe warm het was bij de start van de Midzomeravondmarathon in Diever. Daar stond ik dan voor marathon nummer zeven van het jaar. Ik, die altijd zegt dat die niet goed in de warmte kan lopen. Dit jaar was dat ook al weer bewezen in Wenen.
Een paar dagen terug kreeg ik de gelegenheid om een Luiaard van zeer dichtbij te bewonderen. Minuten lang volgde ik dit prachtige dier hoe het zich voort bewoog. Vanzelfsprekend ging het niet snel maar iedere beweging die het dier maakte was sterk doordacht en energiezuinig.
Met de beats van DJ Tiësto op het Flying Dutch Festival in de verte ging ik slapen. Nog steeds niet zeker of ik de volgende dag zou gaan starten bij de marathon in Hoorn. Deze marathon stond eigenlijk helemaal niet op het programma maar aangezien ik er “eentje achterstond” kwam deze een paar dagen ervoor toch in beeld. Redelijk gerecupereerd van Tilburg drie weken terug, zou het toch wel weer moeten lukken. Maar dan wel in een rustiger tempo.
77 was het startnummer dat ik kreeg bij de Tilburg Marathon. Dat is twee keer het geluksgetal. Tel je ze bij elkaar op, dan kom je op het magische getal 14 van ene Johan Cruijff (ik hoorde pas geleden dat er mensen zijn die altijd cijfercombinaties proberen te combineren om zo tot het eindgetal 14 te komen). Zo lijken de vooruitzichten goed, maar ja het netnummer van Tilburg is dan weer 013…
Eigenlijk had ik het het gevoel dat ik überhaupt niet aan de start zal staan bij de Vienna marathon. Afgelopen vrijdag werd ik met pijn in de knie en de lies van het linkerbeen wakker, terwijl toch echt de problemen juist bij de hamstring van het rechterbeen lagen. Hoe dan ook, even kijken hoe het zal aanvoelen bij het hardlopen. Een groot drama, ik kon niet eens 100 meter hardlopen. De pijn was echt onverdraaglijk. En nu? Gauw Jeroen Bijman contacteren of ik nog even langs mocht komen. Gelukkig kon dat nog. Het bleek dat de linkerkant van mijn rug helemaal vastzat. Dankzij toverwerk van Jeroen Bijman en Louis Helsloot voelde het na de behandeling al een stuk beter aan. Nu afwachten of het zondag wat zal worden.
