De Afsluitdijk

“De weg is recht, de dijk is eindeloos links ligt de zee, getemd maar rusteloos”

Uit: Parken en woestijnen; M.Vasalis 1940

Dertig kilometer lang is ie en ruim zeven meter hoog: De Afsluitdijk. Het is onderhand traditie geworden om als ultieme training voor een marathon deze waterkering te bedwingen. Die ellenlange rechte weg tussen Den Oever en Zurich met aan de ene kant auto’s die je met 130 kilometer per uur passeren of tegemoet komen (denk ook eens aan de uitlaatgassen) en ergens daarachter het IJsselmeer. Aan de andere kant de dijk zelf waardoor je zelf geen zicht hebt op de Waddenzee. Saaier kan het niet zijn.

Ditmaal stonden Fred, Raymond en Arjen te trappelen om de Afsluitdijk te bedwingen. Fred en Raymond voor de hele en Arjen, die weer in opbouw is, zou 20 km gaan lopen.

Zelf moest ik ook nog een training doen van rond de 25 * 5 minuten, dus het leek mij een goed plan om de mannen dit keer in Friesland af te zetten en zelf een stuk terug te rijden naar het Monument op de Afsluitdijk. Vanaf dat punt zou ik de mannen tegemoet lopen en weer een stuk mee teruglopen.

Wat waren het spookachtige taferelen op de Afsluitdijk. Waar je normaal kilometers vooruit kon kijken kon je door de mist nauwelijks een hand voor ogen zien.  De mist bleek te zijn ontstaan door de vele ijsschotsen. De zachte lucht wordt over die ijsschotsen geblazen, waardoor de temperatuur ineens daalt. De lucht kan het water dan niet meer houden en dan wordt het mistig. Althans volgens de weerman van het KNMI.

Misschien wel een voordeel voor de lopers al die mist, want je kunt niet worden afgeschrikt van hoe ver je nog moet lopen. Uit de mist kwam opeens een schim tevoorschijn. Het bleek Arjen te zijn, niet veel later gevolgd door Fred en Raymond. Een prettige begroeting zo in de grijze massa.  Zelf liep ik nog een stukje door om daarna rechtsomkeert te maken. Vlak voor mij bleek een  groep lopers te lopen die de Afsluitdijk bedwong vanaf de andere kant. Onze lopers werden hartelijk begroet door deze groep. Zelf heb ik deze groep vanwege de mist helemaal niet gezien.

Terug bij het monument was Arjen al omgekleed. Gauw naar Den Oever om de andere twee toppers op te halen. Moe maar voldaan hebben ze de missie weer volbracht.

In het najaar zal er vast wel weer een nieuwe Afsluitdijk Challenge komen met nieuwe uitdagers, want dat het een traditie is, is onderhand wel duidelijk! Wie durft?