Leermomentje

In de aanloop naar de Two Rivers Marathon kneep ik hem wel een beetje. De griep sloeg flink om zich heen en ik was nog niet aan de beurt geweest. Dit in tegenstelling tot vorig jaar, waar ik tot twee maal toe een flinke buikgriep kreeg tot flauwvallen aan toe. Ook een paar fysieke problemen speelden de afgelopen maand wat parten, maar niet dusdanig dat ik niet kon lopen.

Na de geslaagde marathon in Kevelaer van vorige maand was Zaltbommel het volgende station. De derde editie van de Two Rivers Marathon, georganiseerd door Ed en Marco, de mannen achter ‘Hardlopen in Zuid-Afrika’,  organiseren jaarlijks een aantal hardloopreizen naar Zuid-Afrika, waaronder de Two Oceans Marathon. Als voorbereiding op deze race leek het hun leuk om een marathon in de Bommelerwaard te organiseren.

Met Arron als medeloper (loopt gewoon even zijn 10e marathon uit) en Sander voor de nodige support (en heeft weer prachtige foto’s gemaakt), gingen we op weg naar Zaltbommel. Alles was goed georganiseerd en wat een boel vrijwilligers waren er aanwezig voor een marathon met 400 deelnemers!

Het zou koud worden met op de eerste kilometers flink wind op kop. Daarna een vrij groot gedeelte met een meer gunstiger wind om de laatste kilometers weer flink in het gezicht te krijgen.

Op de Waaldijk in Rossum langs de Waal

Na de start al gauw mijn groep gevonden van 3 uur 45. Het eerste stuk in de luwte gelopen (voor zover dat kon). Ik blijf het wel lastig vinden om midden in de groep te lopen. De kilometers volgden elkaar snel op. Een paar ooievaars vonden het fijn om een stukje met ons mee te zweven. Mooi gezicht zo in het rivierenslandschap!

Na de eerste waterpost op tien kilometer kwam de wind gunstiger te liggen. Je kon elkaar daardoor meteen een stuk beter verstaan. Zo had ik als afleiding onderweg een paar mooie gesprekken gehad met de medelopers. Allemaal enorme fanatiekelingen in het hardlopen.

Ik had mij een beetje verkeken op het eten en drinken onderweg, waardoor ik net te weinig extra brandstof binnen kreeg. Hierdoor sputterde de motor zo rond kilometer 36. Bij de verzorgingspost meldde ik meteen aan de dame van de EHBO dat ik een beetje misselijk was. Ze kwam meteen aanzetten met een broodje kaas. Een paar happen later voelde ik mij al weer een stuk beter (een gelletje had waarschijnlijk een negatiever effect op mijn lichaam gehad). Gevolg was wel dat de laatste kilometers een stuk langzamer ging. Dat was vooraf niet de bedoeling.

Herstel na de finish ging uitermate snel door meteen een hersteldrankje te drinken en een stuk banaan te eten. Nu, een dag later, een klein beetje spierpijn in de benen. Maar ik heb het gevoel dat ik over vier weken weer fris en fruitig aan de start sta bij de volgende marathon: de Lentemarathon in Amstelveen!