“I am halfway gone, and I am on my way…”
Een paar dagen terug kreeg ik de gelegenheid om een Luiaard van zeer dichtbij te bewonderen. Minuten lang volgde ik dit prachtige dier hoe het zich voortbewoog. Vanzelfsprekend ging het niet snel maar iedere beweging die het dier maakte was sterk doordacht en energiezuinig.
Nu ik bij de Mar-athon Rond Sneek en Meer aan de start stond bij mijn derde marathon in zes weken, dacht ik terug aan de ontmoeting met de Luiaard. Een PR zal ik zeker niet gaan lopen vandaag. Superlangzaam is ook niet de bedoeling, dat werkt bij mij uiteindelijk averechts. Het moet ergens in het midden zijn, een tempo waar je je energie zoveel mogelijk op bespaart. Dat geldt zeker voor het eerste deel van de marathon, want het echte werk begint pas na de 30 kilometer.
Bij de start was het erg gezellig en heb ook flink wat bekenden gezien en gesproken. Dat ging nog even door bij de eerste kilometers van de marathon.
Zodoende liep ik op een gegeven moment alleen nog samen met mijn “lotgenoot” Pieter. Hij loopt dit jaar ook iedere maand een marathon maar hij heeft er ook een goed doel aan vastgekoppeld: Hardlopen tegen Huntington. Zijn familie is hard getroffen door de ziekte van Huntington, waaronder zijn vader. Lees meer hierover op http://pieterhofmann.nl/
Al babbelend liepen we zo de kilometers af door het mooie Friese land. Pieter had nog nooit een marathon onder de vier uur gelopen. We liepen aardig op schema om dit wel te halen. We begonnen eigenlijk iets te vroeg met rekenen want we waren nog niet eens bij de 30 kilometer…
Ondertussen kreeg ik zelf een beetje last van mijn buik, dat heb ik niet vaak. Gelukkig kon ik wat afleiding vinden door mij te focussen op het haaswerk voor Pieter, want zijn doel werd nu ook mijn doel. Het tempo zakte wel wat, maar dat was geen probleem. Zolang we maar bleven hardlopen moest het gewoon lukken.
Met een prachtige zonsondergang liepen we het donker in voor de laatste kilometers. De verzorgingsposten lagen ook wat dichter op elkaar en het publiek wat er stond was geweldig! Gelukkig kwam Sneek ook snel in zicht. Nu konden we echt gaan rekenen. We gaan het gewoon halen! Met een prachtige finish op het podium in Sneek liepen we de marathon onder de vier uur met twee zeer blije lopers tot gevolg!
Ik was helemaal hyper maar ook moe met als gevolg dat ik even moest gaan zitten want ik werd me daar een partij misselijk… Gelukkig komt dat bij de beste lopers voor: Dafne Schippers is ook vaak misselijk nadat ze gelopen heeft op een 200 meter. Ik werd pas misselijk na 42 kilometer meer lopen, dus…
Na een paar minuten was de misselijkheid al weer over. Deze marathon had mij toch wat meer energie gekost dan gehoopt. Het energiezuinig lopen was niet helemaal geslaagd, maar over vier weken heb ik al weer een herkansing. Dan staat marathon nummer zeven in Diever op het programma.
Wordt vervolgd!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!