Mijn tweede marathon en wat voor eentje was dat! Lees hoe ik het toen allemaal heb beleefd:
Tsja, ik kan het maar moeilijk verwoorden, want deze marathon moet je gewoon beleven. Als je naar de marathon op de BBC hebt gekeken, dan heb je een klein idee. Maar in het echt is het nog 100 keer mooier. Deze Palmzondag (of Palmpasen) heb ik een ware triomftocht beleefd in London. Zondagochtend met de bus richting het immens grote startterrein. In totaal waren er drie verschillende starts. Enorme luchtballonnen sierden het startveld. Nog ruim anderhalf uur moeten wachten tot echt het startschot viel. Alles liep direct, wat resulteerde dat ik al na zeven minuten aan mijn marathon kon beginnen. Zodra ik de startlijn passeerde begon de zon ook meteen te schijnen. Het werd dan ook meteen erg warm. Na drie mijl kwamen we samen met de andere grote startgroep. Het traditionele boe-geroep naar elkaar toe bleef dit keer uit. Er was onderweg al veel publiek.
Bij de Big Ben
Al gauw naderden we weer Greenwich. Hier stonden de mensen soms, ik overdrijf niet, zes rijen dik. Had alleen maar een smile op mijn gezicht. Echt kippenvel. Ook na Greenwich was er nog genoeg publiek om je aan te moedigen. Na 20 kilometer doemde de Tower Bridge op. Voor mijn gevoel liep ik even alleen op het midden van de weg, met al die mensen langs de kant. Ik voelde mij de koning te rijk. Weer kippenvel. Dit zal ik nooit meer vergeten. Het werd daarna toch wel erg heel warm. Richting de Docklands kregen we te maken met een tunnel en smalle straatjes. Hier had men ook de barbecue aan staan. Zag er allemaal erg gezellig uit, maar niet als je met een marathon bezig bent. Vanaf ongeveer km 29 wilden mijn benen nog wel en ook het koppie was nog goed, maar iets in mijn lijf vertelde mij toch om nu zeer rustig aan te doen, gewoon ter bescherming. Dit resulteerde in een niet zo’n fijne 11 kilometer. Kon ook iets minder genieten van alle mensen die daar stonden. Vanaf de Tower tot aan de finish werden de rijen steeds dikker. Echt ongelooflijk al deze aanmoedigen. Was ook nog te zien op de BBC, keek volgens sommigen niet al te vrolijk, maar ik was in ieder geval aan het hardlopen. Op km 40 kreeg ik opeens weer de geest. Had genoeg energie gespaard voor een spetterend end. Een tijd onder de 4 uur 30 zat er nog in.
Finish!
Vanaf de Big Ben tot de finish was het een droom in een droom. Dit valt niet te beschrijven. Moe maar voldaan de finish gepasseerd. Als kado een mooie medaille en het wordt een heel mooi bedrag voor VU Kinderstad (uiteindelijk is er meer dan EUR 2200,– opgehaald.
De Medaille
De cheque dat uiteindelijk een nog hoger bedrag kreeg
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Hey Jeroen, ik wist wel dat je in London hebt gelopen, maar niet dat het 2011 was. Jammer dat ik je daar niet heb gezien want ik liep toen ook in London. Wel lachen dit.